δεν μου αρεσει πλεον να γραφω δεν μου αρεσει πια να κοιταζω θελω να βγω απ'το κορμι μου να σπασω καθε αλυσιδα που με πνιγει εκ γενετης τα κομπλεκσ σασ να πεταξω και να σασ φτυσω στα μουτρα αθλιοι. ειστε αθλιοι, εγκλωβισμενοι στην επιδερμιδα σκιζω την σαρκα σας με τους σαρκοφαγους μου κυνοδοντες σκιζω την σαρκα σας με το ψυχωτικο μου είναι
θα βαψω τα χειλη μου μαυρα θα βαψω τα χειλη μου μαυρα θα σε φιλησω να γινεισ σκοταδι και θα φυγω με μια πορτοκαλι σακαρακα το βραδυ θα με ξερασει οπως με ξερνας καθε που με γαμας κυριολεκτικα και μεταφορικα με γαμας με γαμας με καταστρεφεις με καταπινεις καθε δευτερολεπτο που με ακουμπας κι εγω γουσταρω να πεθαινω γουσταρω να εξοντωνομαι αυτοκτονω/δολοφονουμαι αυτοκτονω/σκοτωνω σαγαπω.
ειναι οι φωνεσ που μου μιλουν πριν κοιμηθω ο μονος λογος που αυτη τη στιγμη δε νιωθω ολομοναχη. δεν ειναι οτι ζηταω πολλα. απλως κοιταξου στον καθρεφτη και θα δεις τι με ποναει.
κι αναρωτιεμαι τι καιρο εχει εκει που εισαι. κι αν οι παρεες σου σαγαπουν οπωσ εγω.
σιγουρα θαχει κρυο μα οχι σαν αυτο μεσα μου. σιγουρα θαχεισ αγαπη, μα οχι σαν την δικη μου.
Ο πολεμος ειναι ο,τι χειροτερο μπορει να συμβει στον ανθρωπο. Στο παιδι και στον πατερα του θα μπορουσε να γινοταν μεγαλο κακο οπως και σε μας. Θα μπορουσαν να γινοντουσαν παραλυτοι. Η θα μπορουσαν να ειχαν πεθανει. Τετοιο κακο δυστυχως θα μπορουσε να ειχε γινει. Θα μπορουσαν ομως και να σωνονταν. Μονο καποιος τυχερος θα μπορουσε να σωθει απο τον πολεμο.